Sprawność warsztatowa mistrza kamery nie została tutaj od­powiednio wykorzystana i jego wyrafinowane pod względem estetycznym zdjęcia („piękne widoczki” – jak mawiał Irzykowski* ) egzystują „obok”niezdolnej do ich przyswojenia całości utworu.Eksponowane miejsce operatora w hierarchii wszystkich realizatorów filmu wynika przede wszystkim z faktu, iż dzięki swej funkcji posiada on najwyż­szy stopień wtajemniczenia w technikę filmową i wywiera największy bezpo­średni wpływ na kształt materiału zdjęciowego. We współczesnej praktyce fil­mowej operator- jest jedńyCż -głfliińych współpracowników reżysera_ uczestni­czących w procesie twórczym nie tylko na plańTe, ale Już w fazie przygoto­wawczej; stąd jego podpis z reguły widnieje pod scenopisem. 

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

W toku realiza­cji autor zdjęć (sens tego pojęcia dobrze oddają franc. „directeur de la photographie” i ang. „director of photography”) kieruje wieloosobowym pio­nem operatorskim. W jego skład wchodzą: pierwszy asystent operatora (tzw. szwenkier czyli operator kamery), asystent prowadzący ostrość, ładowacz ka­set do kamery, technik opiekujący się kamerą (odpowiedzialny za jej goto­wość techniczną), pracownicy pomocniczy, wózkarze ltp. Ponadto główny ope­rator zarządza też generalnie poczynaniami ekipy oświetlaczy i • twórców efektów specjalnych. Jedni autorzy zdjęć wykonuję przynajmniej część z nich własnoręcznie (tak było np. z Zygmuntem Samosiukiem); inni rzadko operuję osobiście kamerę, pozostawiając realizację materiału zdjęciowego szwenkierowi.  

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Niejednokrotnie sam improwizuje na zadany temat (świetne wy­niki dała ta metoda m.in. w „Za ścianą” Krzysztofa Zanussiego, 1971).Często też uprawia sam swoistą mikroreżyserlę, sterując grą własną i partnerów, i prowadząc umówionymi znakami operatora, aby uprzedzić dalszy precyzyjny ruch kamery w odpowiednim kierunku. Wynikałoby stąd, że pierwiastek autorski przybiera w filmie postać bar­dzo różną i niekiedy trudno uchwytną ze względu swój interperso­nalny charakter. W świetle przedstawionych tu przykładów szansa wska­zania jednego autora widowiska, które kreowała wieloosobowa ekipa,zdaje się praktycznie nie istnieć. Celem powyższych uwag nie była jednak doraźna pra­gmatyka atrybucji, lecz zasygnalizowanie złożoności fenomenu autorstwa, z jakim mamy zazwyczaj do czynienia w sztuce filmowej.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

W perspektywie komunikacyjnej ani faktyczny przebieg procesu twórczego, ani okazjonalnie występujący w nim podział na „twórców” i „wykonawców” nie mają dla odbiorcy bezpośredniego znaczenia. Ważny jest jedynie ostateczny rezultat tych działań: efekt czytelny na ekranie – to, co znalazło tekstowy wyraz w samej wypowiedzi filmowej. W mechanizmie uruchamiania hipotezy autorskiej przez widza liczy się bowiem każdorazowo nie okazjonalna sytuacja wewnątrz ekipy pracującej nad filmem, lecz pewien ogólniejszy konwencjonalny zespół wyobrażeńna temat autora i autorstwa wpiśany w system świadomości filmowej danego miejsca i czasu.Dzieje zmieniających się wizerunków społecznych autora filmowego są w dużej mierze historią uzurpacji.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Wytworzone na przestrzeni dziesięcioleci obrazy autorstwa rywalizują z sobą o prymat, stanowiąc ciekawe świadectwo rozmaitych uroszczeń. Współczesny reżyserocentryzm v. trudem na przykład do­puszcza myśl, że w zbiorowym poczuciu pierwszych widzów z końca ubiegłego stulecia ze autora filmu uchodził nie reżyser (bo ta specjalność dopiero sią krystalizowała) i nawet nie operator, który rzecz sfilmował, tylko demon­strator (..kinematografista” bądź „fotografista”, jak go wtedy u nas nazywa­no). On bowiem był w oczach ówczesnych spektatorów mistrzem filmowej cere­monii.W procesie formowania sią każdej z owych wersji bierze zwykle udział ca­ły szereg czynników zarówno egzogennych, jak i endogennych wzglądem sztuki filmowej.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Zwłaszcza w pierwszej fazie swego rozwoju kino nie tyle tworzy nowe wła­sne wyobrażenia autora i autorstwa, co adaptuje już istniejące – czerpane z tradycji innych dziedzin artystycznych. Autor filmowy jest więc: „poetą e- kranu”, „malarzem ruchomych obrazów”, „kompozytorem symfonii wizualnych”, „głównym architektem” lub „dyrygentem” kierującym pracą wieloosobowej ekipy realizatorów . Na podobnej zasadzie Erwin Panofsky przyrówna wysiłek twór­czy zespołu pracującego nad filmem do poczynań budowniczych średniowiecznej katedry, Łuigi Chiarini dostrzeże w nim analogią do pracy orkiestry, główny instrument filmowej kreacji – kamera – skojarzony zostanie w znanym koncepcie Alexandre’a Astruca z piórem („camśra-stylo”), a film jako medium zyska z czasem status „powieści XX wieku”.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Nawet wtedy, gdy w grę wchodzi nie człowiek, lecz Epsteinowska „inteli­gentna maszyna”, każdą z funkcjonujących w dziejach kina wizji autorstwa można interpretować jako swoistą próbą godzenia właściwych temu zjawisku sprzeczności, przezwyciężania ich opozycyjnego charakteru. Wskażmy w związ­ku z typ na pewne powtarzające sią w kolejnych konfiguracjach antynomie, w sferze oddziaływania których ewoluuje zarówno filmowa praktyka twórcza, jak i zbiorowe o niej wyobrażenie:pierwiastek twórczy konfrontuje sią wciąż na nowo z pierwiastkiem wy­konawczym (paradoks „twórczych wykonawców” sygnalizował już Balazs);biegun autorskiego personalizmu (resp. osobistej odpowiedzialności za dzięło^wytwarza wspólne pole napiąć z biegunem anonimowości (utożsamia­nym ze zjawiskiem depersonalizacji przekazu);ujęcia podmiotowe (autorem filmu jest pojedynczy człowiek bądź grupa twórców) wiodą zadawniony, na dobrą sprawą nigdy nie rozstrzygnięty, spór z ujęciami instrumentalnymi (autorem jest kamera albo szerzej system eksten-‚ sji technicznych kinematografii);wektor monokratyczności (Jednoosobowej koncepcji autorstwa) przeciw­stawia sią wektorowi autorstwa zespołowego (filmowej „creation collective”) itp.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Wszystkie dotychczasowe wersje autorstwa filmu po swojemu godzą wymie­nione sprzeczności. Wszystkie też mają charakter historycznie określony,za­leżny od typu komunikatu, modelu praktyki twórczej i sumy wyobrażeń funk­cjonujących w systemie świadomości filmowej danego miejsca i czasu. Kiedy myślimy o kronikalno-dokumentalnych zapisach lat 1914-1910 czy w ogóle całej śpoki kiha niemego, nieodparcie przychodzi na myśl osoba ope­ratora. Od jego kunsztu, odwagi, wynalazczości, a także zawodowej in­tuicji (operator przy tym był1) zależało wówczas szczególnie wiele. Najwyż­szy tytuł do chwały zdobyli operatorzy na frontach I wojny światowej,reali­zując za pomocą lekkich kamer reporterskich tysiące metrów wstrząsających materiałów, które do dzisiaj wywołują niezwykłe wrażenie na widzu.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂