Z faktu, iż prymarnyn dla filmoznawcy obiektem badań jest dzieło (tekst kinematograficzny), nie wynika, że powinien on najpierw unicestwić perspektywę autorską. Cechy własne utworu filmowego są zjawiskiem, które można na różne sposoby interpretować i uogólniać w szerszych ponadjednostkowych kontekstach. Przedmiotem poniższych rozważań nie będzie istniejąca poza utworem osoba autora filmu. Nie będzie nim także autorstwo traktowane – na modłę upodobań leaderów nowej fali – jako emotywny i intuicyjny, nie poddający się racjonalnej weryfikacji, styl użycia języka filau. Pojęcie autora rozpatrzone zostanie w trzech ściśle powiązanych z sobą zakresach pojęciowych. Po pierwsze – jako funkcja pojedynczego utworu filmowego bądź ich serii. Po drugie – jako czynnik konstytutywny wszelkiej twórczości filmowej, po trzecie – jako element historycznie określonego systemu świadomości filmowej.