• Tymczasem najważniejsza część reżyserskiego zamy­słu, czyli owo trafienie, została osiągnięta już przedtem dzięki twórczej intuicji i zdolności przewidywania miejsca i roli tekstu w przyszłym kon­tekście. Obie te cechy są niezbędne w.profesji reżysera filmowego, umożli­wiają bowiem bycie w pełni tym, co Dawid Hopensztand nazywa z myślą o auto­rze dzieła literackiego – „homo artifex sociali s.Nie chodzi przy tym bynajmniej o przyziemną pragmatykę doraźnie osiąga­nych celów. Prawdziwie cenna okazuje się dopiero umiejętność polegająca na odnajdywaniu i uruchamianiu czynników, które w maksymalnym stopniu wzbogają i aktualizują autorskie przesłanie dzieła. N mistrzowskim wydaniu sztu­kę tak pojętej reżyserii własnej twórczości obserwować można na przykładzie: Lang8, Renoira, Hitchcocka, Felliniego, Kurosawy, Bergmana, a z polskich filmowców szczególnie u Wajdy. 

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Publiczność czekała i nadal czeka na ich filmy, ponieważ pamięta, że czynili zawsze co mogli, aby zostać dostrzeżeni zrozumień!Relacje’, które łączą artystę filmowego z przedsiębiorcą czy instytucją \ kinematograficzną, nie zawsze i niekoniecznie mają charakter konfliktowy.Por. D. Hopensztand, „Satyry” Krasickiego (Próba morfologii i semantyki). W antologii: Stylistyka teoretyczna w Polsce, pod red. K. Budzyka, Warszawa-Łódź 1946, s. 347 i n.„Sumienie nakazuje mi robić filmy komercyjne” – oświadczył w czasach nagminnego lek­ceważenia widza przez filmowców spod znaku ukina autorskiego” Alfred Hitchcock. Zasadę rentowności kasowej każdego dzieła filmowego jako wymiernego świadectwa jego akceptacji przez publiczność akcentował również wielokrotnie w swoich wypowiedziach Andrzej Wajda.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Współczesne doświadczenia sztuki filmowej dostarcza wielu argumentów na rzecz tezy, że czarno-biały obraz sytuacji nie Jest tu ani potrzebny, ani prawdziwy. Oczywiście zdarza się, iż dochodzi niekiedy do otwartego konflik­tu. Bywa Jednak i tak, że producent wnosi wielki współtwórczy wkład w ekranowy rezultat całego przedsięwzięcia. Rolę w obrębie wielu dzisiejszych „układów nadawczych” wcale nie są podzielone tak Jednoznacznie, Jak się o tym na ogół mówi i pisze.Na zakończenie tego fragmentu rozważań przedstawimy niecodzienną sytua­cję, w której „autorska” inwencja i przedsiębiorczość znanego niezależnego producenta Arthura Cohna doprowadziła do międzynarodowego sukcesu film, zdawać by się mogło, całkowicie stracony.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Wypada zacząć całą Historię od porażki, Jaką na razie jeszcze francuski obraz w reżyserii Jean-Jacquesa Annauda zatytułowany „La victoire en chantant” (tak się bowiem pierwotnie nazywał) poniósł jesienią 1976 roku na ekranach kin paryskich, gdzie miał swoją premierę. Francuski recenzent Max Tessier napisał o nim wówczas następująco: „skądinąd interesujący, ale zanadto sche­matyczny i karykaturalny”. Ten „skądinąd interesujący” film byłby zapewne podzielił los wielu innych podobnych produkcji, gdyby w tamtej krytycznej chwili nie zainteresował się nim właśnie Cohn, bez większego-trudu nabywając prawa eksploatacji. Od tego momentu rozpoczęła się gra o wszystko. Drugie życie utworu Annauda poprzedziło ponowne opracowanie całości.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

W „gotowym” filmie ufny w ostateczne powodzenie swego zamysłu producent po­czynił szereg skrótów oraz zmian montażowych, inaczej rozmieszczając akcen­ty i modulując rzecz z myślą o nowej – dogodniejszej do dalszego wykorzy­stania – eksportowej postaci. Charakterystycznej zmianie uległ też poprzed­ni tytuł ekranowy o wyraźnie „frankocentrycznej” wymowie. „La victoire en chantant” została teraz zastąpiona przez Cohna pomysłową antylogią – „Czar­ne i białe w kolorze” (kolejność obu przymiotników nieobojętna!), zręcznie kierującą uwagę odbiorcy w stronę afrykańskiego kontekstu opowieści.Do Ameryki film pojechał Już nie w barwach Francji, lecz pod flagą Wy­brzeża Kości Słoniowej.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Jego promotor wykorzystał tu fakt, iż jednym z trzech współproducentów była spółka produkcyjna pod nazwą Societe Ivoirienne de Cinema z siedzibą w Abidżanie. Reszty dokonała błyskotliwie przeprowa­dzona kampania reklamowa. W lutym 1977, czyli w niespełna pół roku od dot­kliwej porażki, jakiej doznała na ekranach kin paryskich poprzednia wersja utworu, „Czarne i białe w kolorze” uzyskało w Hollywood jedną z pięciu no­minacji do Oscara dla najlepszego filmu obcojęzycznego.. Lansowane z rozmachem, ale i znakomitym wyczuciem sytuacji przez Cohna dzieło Annauda stanęło do decydującej rozgrywki o zwycięstwo, mając wśród swoich rywali między innymi nasze „Noce i dnie” Jerzego Antczaka oraz fawo­ryzowany obraz francuski „Kuzyn, kuzynka” w reżyserii Jean-Charlesa Tacchelli. 

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Francuzi przeżyli tym razem gorzkie rozczarowanie. Jak się»okazało sami wyprodukowali, wprowadzili na ekrany, a następnie odsprzedali swym konkurentom film, który pozbawił ich Oscara. W końcu marca 1977 roku Holly­woodzka Akademia Filmowa ogłosiła swój werdykt,uznając „Czarne i białe w kolorze” za najlepszy obcojęzyczny film ubiegłego sezonu. Arthur Ćohn stał się reżyserem Sukcesu, w który nikt poza nim samym do końca nie wierzył. To samo, ale na pewno nie takie aamo dzieło, na nowo zaaranżowane w innym układzie nadawczym i „podłączone” do całkiem odmiennych kontekstów, zaist­niało w sposób niedostępny Jego pierwotnej postaci.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂

Zapewne trudno o temat, przy którym byłoby wyraźniej widać, że rozwój re­fleksji nad filmem przebiega często niezgodnie z rozwojem praktyki twórczej. N złotej dobie kina niemego filmowcy rozwiązywali Już bardzo skomplikowane zadania artystyczne wznosząc się na szczyty swego kunsztu, gdy tymczasem wielu piszących o filmie ciągle Jeszcze zwodziło pytanie, czy w ogóle kine­matografia ze względu na swe uwarunkowania techniczne może być kiedykolwiek sztuką. Generalnie rzecz ujmując: pierwsze półwiecze dziejów teoretycznej re­fleksji nad filmem, okre.ślóne mniej więcej ramami lat 1910-1960, od pio­nierskich prac Tillego, Canuda i HSfkera aż po fundamentalną „Teorię filmu” Siegfrieda Kracauera, upływa pod znakiem swoistego technocentryzmu czy, Jak kto woli, technofanii. 

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂