Kie­dy ktoś powiada do młodszej siostry lub młodszego brata: „Zostaw tę książkę!”, to stwierdza swoje prawa. Społeczne akty komenderowania, wydawania wyroku, skła­dania obietnic zawierają coś więcej niż komunikowanie znaczenia faktycznego. Składanie obietnic to manipulowanie słowami, ale jednocześnie zapowiedź działa­nia w przyszłości. Treść relacyjną komunikować można rozmaicie. Najbardziej oczywisty sposób polega na rozpoczęciu zdania członem, w którym nadawca określa dla odbiorcy swo­je działanie. „Żądam”, „Polecam”, „Radzę” to przykłady, jak nadawca stw ierdza za pomocą słów określony związek między sobą i odbiorcą. Treść relacyjną przekazać można jeszcze inaczej. O zależnościach między nadawcą i odbiorcą komunikuje ton głosu, ubiór lub mundur [sutanna, biały fartuch], otoczenie wybrane do przekazania komunikatu [sala sądowa, rada pedagogiczna]. Nauczyciel przekazuje w klasie naj­rozmaitsze wiadomości relacyjne z zamiarem umocnienia swojego autorytetu.

Treść emocjonalna wiadomości odnosi się do sposobu, w jaki treść komunikowa­na w wiadomości ma być przyjęta, a więc odnosi się do uczucia lub postawy, które po­winny zostać skojarzone z daną wiadomością. Przekazaniu treści emocjonalnej służą słowa w rodzaju: „To przykre, że Sabinka właśnie dziś zachorowała”. Podobnie jak treść relacyjną, treść emocjonalną można komunikować tonem i modulacjągłosu, ge­stem, mimiką, strojem; wpływająna nią właściwości otoczenia, w którym jest wypo­wiadana. Nadawca słów „Kocham ciebie” wypowiedzianych na scenie chce zakomu­nikować odbiorcy, żeby nie brał tych słów poważnie. Kiedy nauczyciel mówi do ucznia: „Świetna robota! Zrobiłeś ogromne postępy! ”, to nie chodzi tu tylko o faktycz­ne stwierdzenie i potwierdzenie pozycji nauczyciela w relacji z uczniem, ale także o przekazanie informacji o emocji i postawie. Proszę pomyśleć, jak zmieniłoby się znaczenie, gdyby nauczyciel te same słowa skierował do dyrektora szkoły.