Metodologiczną krytykę tak zawężonego stanowiska znaleźć można w artykule A. H e 1- m a n, Autor filmowy i film autorski, „Kino” 1977, nr 9; zob. także S. Morawski, tak zw. filmie autorskim, „Dialog” 1965, nr 8; oraz T. Lubelski,Twórczość filmowa jako fragment twórczości: przypadek Konwickiego, ..Teksty” 1978, nr 4.im jedynie wielopostaciowa zmienność kolejnych – indywidualnych i po- nadindywidualnych – wariantów historycznych tego zjawiska.Potrzeba mówienia o autorze i odwoływania się do instancji autorskiej filmu jest, ogólnie biorąc, niejednakowa i zależy od funkcji komunikacyjnych danego utworu. Wynika ona każdorazowo z faktu, iż konkretny przekaz filmowy uznaje się za wypowiedź „czyjąś”, za akt komunikacji i po­rozumienia międzyludzkiego. Moment ten, generalnie wspólny dla całej histo­rii kina i innych dziedzin komunikacji audiowizualnej – integruje zjawiska tak bardzo różne, jak: pionierskie filmy braci Lumiere, anonimowe zapisy dokumentalne, disnejowskie kreskówki, hollywoodzkie superprodukcje, kolek­tywną twórczość FEKS-u, transmisje widowisk telewizyjnych czy filmy Felli­niego.

Jeremi

Cześć! Miło mi gościć Cię na moim blogu! Znajdziesz tutaj wiele wpisów z kategorii mediów i reklamy, mam nadzieję, że tematyka bloga Cię zainteresuje i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Jeśli masz jakieś pytania to skorzystaj z formularza kontaktowego lub skomentuj wpis, na pewno sie do Ciebie odezwę 🙂